بهبود بیماری های پوستی با خارشتر
به گزارش روابط عمومی جهاددانشگاهی خراسان جنوبی، مهندس حسین راغ آرا، مدیر مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی جهاددانشگاهی استان اظهار کرد: خارشتر ، گیاهی از خانواده بقولات (Fabaceae) است که با نام های خار بز، خار آبی، خار آوه، اشتر خار، علف ترنجبین نیز شناخته می شود، گیاهی است که دارای طبیعتی خیلی گرم و خشک است
وی ادامه داد: ارتفاع آن معمولاً بین 25 تا 60 سانتیمتر است که به 1 متر هم میرسد. ساقههای آن به رنگ سبز، منشعب و شیاردار است که دارای خارهایی با نوک زرد میباشد.
مدیر مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی جهاددانشگاهی خراسان جنوبی در خصوص کاربردهای دارویی این گیاه گفت: ماده مؤثره حاصل از آن مسهل و مدر بوده و جوشانده غلیظ ریشه آن بهعنوان دارو در درمان هموروئید بکار میرود. از جوشانده اندام هوایی آن برای درمان عفونتهای رودهای استفاده میشود. این گیاه همچنین بهعنوان هضمکننده، مقوی و نیرو دهنده، در درمان برونشیت، جزام و بیماریهای پوستی نیز بکار میرود.
مهندس راغ آرا افزود: خارشتر باعث تحریک سیستم عصبی مرکزی شده و فعالیت مغزی و قلبی را افزایش میدهد. جوشانده گیاه معرق بوده و مالیدن روغن برگهای آن برای روماتیسم بسیار مفید است. از گلهای این گیاه برای درمان بواسیر استفاده میشود. استفاده مداوم از عرق خارشتر میتواند به دفع سنگ کلیه و مثانه کمک نماید.
وی با اشاره به اینکه در اثر فعالیت نوعی حشره سخت بال پوش بر روی سرشاخههای جوان خارشتر، نوعی صمغ بنام ترنجبین از گیاه خارج میشود که به آن مان (Mann) می گویند، گفت: ترنجبین طبیعتی گرم و تر دارد و ملین صفرا میباشد و استفاده از ترنجبین بجای شیرخشت در مورد سرفه، درد سینه، تسکین عطش و تبهای گرم مؤثرتر است.
مدیر مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی جهاددانشگاهی خراسان جنوبی بیان کرد: برای استفاده حداکثری از ترنجبین بهتر است مقداری ترنجبین در آب جوش ریخته شود و پس از حل شدن، آب صاف روی آن را برداشته و بگذاریم که مواد خارجی آن تهنشین شود، قسمت صاف روی مایع قابل خوردن است که توصیه میشود هنگام صبح و بهصورت ناشتا میل شود.
مهندس راغ آرا در خصوص نکات احتیاطی مصرف این گیاه یادآور شد: خوردن ترنجبین برای بیماران مبتلا به حصبه، اسهال خونی، بواسیر، آبله و خون در ادرار جایز نیست. این ماده همچنین برای طحال و افراد گرممزاج مضر است. مقدار خوراک روزانه ترنجبین بین 12 تا 35 گرم است.